Σαν σήμερα 5 Νοεμβρίου 2007, ο αδερφός μου, αστυνομικός, πήγε με τους συναδέλφους του να κάνει το καθήκον του στα Ζωνιανά. Εκεί δέχτηκαν πυρά.
Ο αδερφός μου τραυματίστηκε βαριά.
Πάλεψε οχτώ ολόκληρα χρόνια στο νοσοκομείο…
Και έφυγε από τη ζωή το 2015.
Η ζωή μας άλλαξε για πάντα εκείνη τη μέρα.
Από τότε, κάθε φορά που ακούω για νέα περιστατικά στην Κρήτη με όπλα, ναρκωτικά, βεντέτες, για οικογένειες που θρηνούν άδικα, αναρωτιέμαι:
Πόσοι ακόμη πρέπει να χαθούν για να πούμε “φτάνει”;
Η Κρήτη είναι ένας τόπος πανέμορφος, φιλόξενος, με υπερήφανους ανθρώπους.
Αλλά υπάρχει και μια σκοτεινή πλευρά που κανείς δεν τολμά να αγγίξει.
Παράνομα όπλα, ναρκωτικά, φόβος, σιωπή, και μια “νοοτροπία” που σκοτώνει.
Μια κατάσταση που η αστυνομία πολλές φορές δεν μπορεί ή δεν την αφήνουν να ελέγξει.
Δεν γράφω αυτά για να προσβάλλω κανέναν.
Γράφω γιατί πονάω.
Γιατί έχω ζήσει την απώλεια.
Γιατί ξέρω τι σημαίνει να χτυπάει η πόρτα και να μην ξαναγυρίζει ποτέ ο άνθρωπός σου.
Κάποια στιγμή, πρέπει να μιλήσουμε ανοιχτά.
για να προστατευθεί κάθε αθώος που πληρώνει την ανομία.
Γιατί καμία “παράδοση”, καμία “αντρίλα”, κανένα “έθιμο” δεν αξίζει ανθρώπινες ζωές.
